Ik begon met een nieuwe studie op en nieuwe school, na een paar weken voelde ik me thuis. Op een dag net voor het weekend zag ik een leerling en hij droeg al zijn boeken. En ik vroeg mezelf af, “soubhanAllah waarom zal iemand al zijn boeken mee nemen naar huis op een vrijdag terwijl men een schoolkluis heeft? Hij zal vast wel een nerd zijn”. Ik had haast en wilde graag het vrijdagspreek en gebed meemaken, dus liep ik snel door.
Toen ik het schoolplein afliep zag ik een paar jongens naar hem toe rennen en ze duwden hem omver, hij viel om en zijn boeken lagen overal op de grond en zijn bril vloog in de lucht en lande in het gras.Ik liep snel terug om de jongen te helpen, de jongens om hem heen waren snel weer weg.Ik hielp de jongen opstaan en zag een droevige blik in zijn ogen, en ik zag een traan in zijn oog. Ik zei, “Deze jongens die jou hebben geduwd hebben echt geen leven.” De jongen keek me aan en zei, “Dank je wel!” met een grote glimlach op zijn gezicht.
Het was een zeer dankbare glimlach die ik nog nooit eerder had gezien.Ik stelde mezelf voor, en hij zei, “Ik heet Sander.”Ik hielp Sander mee met zijn boeken, en vroeg hem waar hij woonde, en SubhanAllah wat bleek hij woonde bij mij in de buurt.Ik vertelde hem dat ik onderweg was naar de moskee voordat dit allemaal gebeurde. Hij wilde graag mee dus liepen we samen naar de moskee.Hij durfde niet naar binnen en bleef dus in de gang staan.Onderweg naar zijn huis vroeg Sander wat er allemaal verteld werd, dus legde ik hem uit wat de Imam in zijn preek had gezegd.Toen Sander dichtbij huis was gaf ik hem mijn telefoon nummer en vroeg hem of hij in het weekend tijd had om te gaan voetballen met vrienden van mij.Hij zei, “Ja, maar ik kan niet zo goed voetballen.”
Mijn vrienden accepteerden hem en lieten hem mee voetballen.Sander had wel veel vragen, nog steeds over de vrijdagspreek. En ik kon sommige dingen niet goed uitleggen.Ik had hem verteld waar je islam boeken kan kopen.Weekend ging weer zo als gewoonlijk snel voorbij en het was alweer maandag ochtend, en daar zag ik Sander weer met een enorme stapel schoolboeken. Ik zei tegen hem, “Hee Sander! Jij krijgt echt last van je rug als je elke dag zoveel schoolboeken meeneemt!” hij glimlachte en gaf me de helft van de stapel boeken.Na vele maanden, werden Sander en ik goede vrienden.Ik was bij de heel emotionele dag dat Sander de Shahada (Geloofsgetuigenis) ging doen. Sander had zich verdiept in de islam en kreeg een enorm zelfvertrouwen en hij zei zelf, “ik heb nu het gevoel dat mijn ziel rust heeft.”
Na het behalen van onze schooldiploma was het onze plan om samen naar Medinah Universiteit te gaan om te studeren.We schreven beide een brief en melden ons aanKort daarna werd Sander aangenomen, ik kreeg al te horen dat hij meer kans had om aangenomen te worden omdat ze liever een niet Arabische afkomst hebben om zo beter de Dawah te verrichten.Ik was ontzettend blij voor hem.We hielden contact via mail en hij stuurde vaak een brief, hij hield me op de hoogte van de ontwikkelingen en stuurde vaak de aantekeningen van de lezingen die hij meegemaakt.Sander had zijn naam veranderd in Zubair.
Na een jaar kreeg ik ook een uitnodiging van de universiteit van madinah. Toen ik Sander zag herkende ik hem niet, een volle baard een glimlach een zelfverzekerde uitstraling soubhanAllah wat kan een mens veranderen. Sander steunde mij enorm, gaf me tips hoe ik het beste te werk moest gaan voor de tentamens. Op een dag kwam de Sheikh binnen en zag koekjes op de tafel van Zubair. En iedereen was Zubair aan het omhelzen. De Sheikh vroeg wat er aan de hand was.eenn van de leerlingen zei, dat Zubayr een brief heeft ontvangen uit zijn geboorte land dat zijn ouders de Shahada hebben gedaan.
De Sheikh ging hem omhelzen en gaf meteen een mashAllah mooie lezing.Dat waren pas mooie dagen. Maar de mooiste dag was dat we onze Usool ul-Fiqh diploma hadden gehaald en dat iedere leerling een soort lezing toespraak moest houden. En die van Zubair was gewoon te emotioneel voor mij, In het zuiver klassiek Arabisch vertelde hij zijn levensverhaal, en toen kwam hij bij een stuk in zijn leven waar ik ook in speelde. Hij reciteerde een Ayah van Surah Az-Zalzalah. “Wie ter grootte van een atoom goed deed, zal dit aanschouwen.” Toen zei hij iets ongelofelijks wat ik nog nooit gehoord had van hem. “De dag dat ik mijn vriend was tegengekomen, was de dag dat ik zelfmoord wilde plegen.
Ik had al mijn schoolboeken uit mijn kluis gehaald, zodat ik mijn moeder niet tot last zou zijn. Want anders moest zij de schoolboeken uit mijn kluisje halen. Die dag redde een vriendelijk gebaar mij van het helle vuur, onderschat broederschap niet”.Zubair eindigde met tranen in zijn ogen deze toespraak.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten